Hobbelen, hinniken, steigeren
Ik heb lievelingswoorden. Een van die woorden is ‘frequentatief’. Een frequentatief is volgens Van Dale ‘een werkwoord van herhaling’. Een ander woord daarvoor is ‘iteratief’.
Veel frequentatieven eindigen op -elen of -eren. Voorbeelden genoeg: bibberen, wankelen, hoepelen, knuppelen, druppelen, snoezelen, snuffelen en hinkelen.
Voor sommige soorten breinen (zoals het mijne) is dit al ruimschoots voldoende om het hek van de dam te trekken. Wimpelen, trippelen, trappelen, boemelen, kakelen, mekkeren, rommelen, frummelen, wriemelen, tateren… De komende week wordt het niks meer met mij. Ik weet dat een eindeloze rij frequentatieven aan mijn geestesoog voorbij zal huppelen. De iteratieven druppelen één voor één mijn gedachten binnen, waar ze al buitelend en giechelend mijn hersenkronkels bepotelen en knuffelen en mijn huis-tuin-en-keukengedachten verkruimelen en bespetteren totdat ze schaterend, stotterend en stamelend van plezier omkukelen.
Het leukste vind ik de frequentatieven die (nog) een enkelvoudig broertje hebben. Je kunt klappen en klapperen. Hinken en hinkelen. Snuffen en snuffelen. Soezen en soezelen. Trappen en trappelen. Huppen en huppelen. Krabben en krabbelen. Maar de talloze andere, ongepaarde frequentatieven zijn ook heel aardig. Smikkelen, bikkelen, rinkelen, tinkelen, zwabberen, zwatelen, hengelen, strompelen, bibberen, jengelen, griezelen, zwengelen…
Goed. Ik heb jullie de komende tijd iets te doen gegeven. Maar ga niet op de automatische piloot: er zijn ook heel wat werkwoorden die op -elen of -eren eindigen en die géén frequentatieven zijn. Niet één daarvan wil me nu te binnen schieten. Dat wordt dus obsessie nummer twee voor de komende dagen.
En het erge is: ik vind die frequentatieven niet eens zo héél erg leuk. Wat ik leuk vind is het woord ‘frequentatief’ zélf. Een woord dat aangeeft dat een handeling regelmatig (frequent) of telkens weer (iteratief) plaatsvindt.
Ga daar nog maar eens een poosje over piekeren.
