‘Aan het klussen?’ vroeg ik.
‘De babykamer,’ zei Adam.
Ik keek op de deksels van de potten verf.
‘O leuk,’ zei ik. ‘Beige met ehm… lichtbruin?’
‘Ontwikkeltechnisch gezien erg verantwoord,’ zei Adam. ‘”Een pasgeborene heeft behoefte aan visuele en auditieve rust. Het is een misverstand dat babykamers kleurrijk moeten zijn. Laat uw kleintje langzaam wennen aan de wereld en gebruik zachte bruintinten voor uw babykamertje. U kunt, zodra uw kleine daar rijp voor is, de visuele stimulatie verhogen door simpele, effen gekleurde vlakken te introduceren.” Of zoiets.’
‘Pardon?’ zei ik.
‘Clara Buitendijk in haar boekje Uw Hoogsensitieve Kind.’
‘Hoe weet je dat jouw kind hoogsensitief is?’
‘Volgens Clara voelt de moeder dat feilloos aan.’
‘En Els voelt dat?’
Adam knikte somber.
‘En hoe zit het met dat auditieve?’
‘Geen speeldoosjes,’ zei Adam. ‘Ook liever geen babyfoon, vanwege de elektromagnetische straling. Maar die kunnen we afvangen met een aardstraalconnector.’
‘Laat me raden,’ zei ik. ‘Te bestellen bij Clara Buitendijk.’
Adam zweeg.
‘En wat doe je nu met de roze teddybeer?’ vroeg ik.
‘Ik denk dat we die als simpel, effen gekleurd vlak kunnen introduceren als onze kleine daar rijp voor is,’ zei Adam.
‘Nou,’ zei ik, ‘veel plezier met schilderen.’
Drie dagen later kwam ik Adam weer tegen.
‘En?’ vroeg ik. ‘Klaar met klussen?’
‘Ja en nee,’ zei Adam. ‘Alles was net beige met een lichtbruin randje. Zag de verloskundige gisteren op de echo dat het een meisje was.’
‘Gefeliciteerd.’
‘Op de terugweg wou Els per se roze kleertjes kopen. En een roze rammelaar. En een speeldoosje. En een lampje met rondhuppelende lammetjes. Zeg ik: “Els, dat is niet goed voor dat kind. Denk aan Clara Buitendijk!”’
‘En toen?’
‘Barst ze midden in die winkel in tranen uit!’
‘O jee. En wat nu?’
‘Nou krijgen we een gewoon kind,’ zei Adam, terwijl hij de roze verf in zijn auto laadde.
(Dit is één van de verhaaltjes in Adam bevalt ook (een beetje))
