Reclames, reclames, die zijn pas interessant! Daar laat een maatschappij ongewild zien hoe de boel er wérkelijk voorstaat.
Gamma verklapt dat we nog niet echt geëmancipeerd zijn, bijvoorbeeld, want mevrouw laat het ophangen van de kapstok aan haar vriend/man over. En als hij het niet doet, kan ze altijd nog haar vader bellen. Stomme muts.
Jaren geleden heb ik in het Tuschinski eens een hele nacht naar een bloemlezing uit de verzameling van een Fransman zitten kijken. De man had reclamefilmpjes van over de hele wereld en van alle tijden. Als je ze allemaal zou bekijken zou je (meen ik me te herinneren) wel een jaar zoet zijn. Ik heb er 12 uur naar gekeken. Sommige waren geweldig mooi en/of knap, andere waren onthutsend. Zoals de afbeelding op de tubes haarontkroezer en huidwitmaker die in Afrika verkocht werden: een ovaal met daarin het gezicht van een blanke man. Dat was het ideaal waar je naar moest streven, blijkbaar.
Waar ik vaak om moet lachen zijn de pogingen om gênante onderwerpen bespreekbaar te maken (lees: er geld aan te verdienen). Nu is er weer eentje over ‘mijn vaginale schimmel.’ Dan denk ik: spreek voor jezelf, zus. Maar ik heb er natuurlijk weer meteen film bij. ‘Dag, ik ben Joséphine. Dit is Nappie, mijn manusje-van-alles, en dit is Henk, mijn vaginale schimmel.’
Waar ik helemaal de neten van krijg is ‘het lachje in de stem’. Alsof de reclamemuts en ik een geheimpje delen dat ó zo stouterig en spannend is. Het zit nu zowat in alle reclameteksten die door vrouwen worden ingesproken, of het nu om luiers (vertederd lachje), antidruipmatjes van dames-op-leeftijd (wie denkt er nou óóit: ‘O, o, mijn gevoelige blaas?’ Misschien denk je van alles, zoals: ‘O, shit!’ of ‘Gauw! Waar is de wc?’ of ‘Aaaaaaah, nee, niet wéér!’ maar nooit, nee echt nóóit: ‘O, o, mijn gevoelige blaas’), haarverf met grijsdekking (stiekem lachje van vrouwen-onder-elkaar: wat houden we die mannen toch weer lekker voor de gek, hè?), enzovoort.
Ik lach me dood om die onzin. Gelukkig heb ik geen gevoelige blaas, en is er in geen velden of wegen een Henk te bekennen.
Ik wens jullie veel reclameplezier. Kijk ernaar, en zie hoe de maatschappij erbij staat, hangt of ligt. Kijk vooral naar de trends en de leugens. Hoe alles nóg meer op jou kan worden afgestemd als je zélf… vul maar in: je facturen afdrukt, je verzekering afsluit, enzovoort. Het komt erop neer dat je er vijf dagtaken bij krijgt, en intussen toch (vreemd genoeg) allemaal administratiekosten blijft betalen.
En ook hoe je een minderwaardigheidsgevoel, een schuldgevoel of angst krijgt aangepraat, waarna je vanzelf naar de geboden oplossing grijpt.
Het voorlopige toppunt kwam ik tegen toen de een of andere rare kook-uit-een-doosfirma zei dat hun product zo handig was omdat ik dan precies zoveel van de ingrediënten kon nemen als ík lekker vond! Ja, troel, dat heet bij mij ‘de keukenkast’ en ‘de ijskast’, daar heb ik geen abonnement voor nodig.
Nou, veel plezier, hé?
