Een boek met een happy end

Toen ik Binkie opraapte (die toen nog Bruno heette), was ik helemaal niet van plan een boek over hem te schrijven. Dat ging vanzelf. Ik maakte een verzendlijst van trouwe vrienden en familieleden en hield ze via e-mails op de hoogte van al het gedoe. Want gedoe was het: Binkie was zwaargewond, en niemand wist of hij in leven zou blijven. Daar heb ik zelf nooit zo aan getwijfeld, maar de dierenartsen wel, hoorde ik later.

Binkie was zo levenslustig en ondernemend, dat ik niet besefte dat hij bijna door zijn negen levens heen was. Nu heeft hij ze terug, hoor. Met rente.

Vreemd genoeg vroegen steeds meer mensen of ze op de verzendlijst mochten, dus gaf ik Binkie maar gauw zijn eigen Facebookpagina. Ik bedoel: hij kan best goed typen, en hij heeft een vlotte poot van schrijven. Ik help hem af en toe met de hoofdletters (hij heeft maar korte vingertjes) en de foto’s, maar verder doet ie alles zelf.

Voordat ik ‘miauw’ kon zeggen, had hij 1.200 Binkiefans.

Intussen vroeg een drukker of ik met haar software een boekje wilde maken op basis van de mails. Dat wilde ik wel, maar het groeide uit tot een boek van meer dan 200 bladzijden. Dus vroeg ik een ISBN aan om het wat officiëler te maken. Ik las op de site van de ISBN-jongens dat ik daarmee een uitgever was geworden. O jee. Maar ik hád al een bedrijf, als tekstschrijver. Nieuwe bedrijfsnaam toegevoegd. Daar bestond natuurlijk nog geen logo voor… Nou ja: om een héél lang verhaal héél kort te maken: welkom op de nieuwe website van mijn nieuwe bedrijfje, met mijn nieuwe logo en een spiksplinternieuw boek over mijn nieuwe kater. Natuurlijk kun je hier leuke dingen kopen in het shopje van Binkie en mij, maar je kunt ook zijn (en mijn) blogs lezen.

En als je zelf op Facebook zit, kun je Binkie volgen op www.facebook.com/debink.

Maar ja, nou heb ik ineens een boek geschreven (eigenlijk mijn tweede), en nu heb ik de smaak te pakken. En ruimte zat: ik mag voorlopig in totaal tien ISBN’s gebruiken, dus ik heb er nog wat over.

Het volgende boekje gaat over schrijven. Niet over spelling en grammatica (dat leer je maar op de basisschool), maar over de rare dingen die mensen ineens gaan doen als ze iets ‘officieels’ schrijven. Dan beginnen ze hun zinnen ineens met ‘tevens’ en gebruiken ze ‘welke’ en ‘indien’ in plaats van ‘die’ en ‘als’. Kortom: dan is het niet meer te lézen. Daar kan ik wel wat tips over geven. Als het goed is, wordt het niet alleen een heel leerzaam, maar ook een grappig boekje.

En dan heb ik nog wat sprookjes liggen… Mmmmmmm, voorlopig kan ik nog vooruit.

Maar als je denkt: een boekje over schrijven? Ik laat mijn teksten liever door een pro schrijven, dan kun je me natuurlijk ook altijd benaderen. Via deze site of via www.klaretaal.nl. Dat is de site die ik met andere professionele tekstschrijvers deel, en waar ik óók af en toe een blog op zet. Niet vaak genoeg, maar ik zal mijn leven beteren. Kun je meteen kennismaken met de andere Klare Talers, die elk zo hun eigen specialiteiten hebben.

Dus hoe dan ook: welkom. Leuk dat je er bent, en hopelijk tot vaak ziens!

Reacties

reacties