‘En? Hoe zijn jouw wensen?’ vroeg Annie aan Riet. ‘Zijn ze een beetje bruikbaar? Of heeft Hans er weer een potje van gemaakt?’

‘Ach, Háns!’ snoof Riet. ‘Die krentenkakker! Volgens mij heeft hij ze uit de koopjesbak bij de Big Bazar gevist. Je raadt nooit wat ik heb.’ Ze gluurde misprijzend naar haar doffe, plastic wonderlampje waarvan de gietnaden akelige braampjes vertoonden.

‘Nou?’ vroeg Annie. Ze boog zich over het tafeltje naar haar vriendin toe, wellustig gespitst op een verhaal over ergernis, milde ellende en de waardeloosheid van mannen in het algemeen (en Hans in het bijzonder).

Het was 1 januari. Op het tafeltje tussen hen in stonden stomende potjes thee, omgeven door verschillende taartjes. De dames waren officieel per vandaag aan de lijn, maar ach, het was maar één keer nieuwjaarsdag, dus vandaag mochten ze nog even.

‘Kind!’ zei Riet, op een samenzweerderstoontje. ‘De eerste wens is dat mijn schoonmoeder een week komt logeren. Onverwacht.’

‘Wat verschrikkelijk!’

‘De tweede wens is, dat ik een lange, knappe, donkere man zal ontmoeten.’

‘O meid! Maar dat is toch romantisch?’

‘Ik weet het niet,’ zuchtte Riet. ‘Er staat niet bij wat die ontmoeting inhoudt. Misschien is het een politieagent die me op de bon slingert. Hans heeft die wensen gekocht bij de Big Bazar, weet je wel. “GUN UW NAASTEN DE BESTE WENSEN, nu slechts 1,99 per wonderlamp.” Ja, ja.’

‘En nummer drie?’ vroeg Riet, terwijl ze een ferme hap van een taartje nam. Op dat moment zagen ze Hilda, de tut, op hun tafeltje af komen heupwiegen. Ze droeg een spiksplinternieuwe faux bontjas, die nadrukkelijk heel erg faux was omdat dat tegenwoordig nu eenmaal veel duurder is dan echt bont. En als je het breed hebt, laat je het breed hangen, nietwaar?

‘Kijk haar!’ siste Annie. ‘Háár man heeft vast niet van die goedkope rotzooi gekocht. Die loopt natuurlijk te pronken met de protserigste lamp die er voor geld te koop is! Eentje van echt goud, ingelegd met halfedelstenen of zo, en met de állerbeste wensen, die nog gegarandeerd uitkomen ook!’

Intussen was Hilda tot bij hun tafeltje geheupwiegd. Ze liet de vingertoppen van haar slanke hand op het tafelblad rusten, zodat de vriendinnen goed de enorme diamant aan haar ringvinger konden bewonderen.

‘Dag meisjes,’ kweelde Hilda. Zelfs haar stem was gesoigneerd. ‘En, hoe zit het met jullie wensen? Jacques heeft zulke éééénige wensen voor me uitgezocht! Maar ik wil natuurlijk eerst die van jullie horen! Daarbij keek ze strak naar het schamele lampje van Riet, die op haar beurt naar Annie staarde. Laat haar het maar opknappen, dacht ze.

Annie glimlachte als een boer met kiespijn, en zei snel: ‘Eén week schone ramen, één geslaagde appeltaart, en drie keer eh…’ Annie werd rood. De bakkunst van Annie was berucht, maar er gingen ook verhalen over de, wel, echtelijke plichten van haar man. Die schonk het laatste jaar beslist méér aandacht aan zijn personal assistant dan aan Annie. Zei men.

‘Drie keer wat?’ vroeg Hilda, en haar beschaafde stem klonk ineens schril en hard door de theesalon, zodat hier en daar enkele hoofden een klein draaitje maakten om de oren te fine tunen.

‘Nou ja,’ zei Annie. ‘Je snapt wel.’

‘Nee, kind! Hoe kan ik dat nou ráden,’ zei Hilda, die steeds luider begon te praten. ‘Vertel dan toch! Vertél!’

‘Sx,’ mompelde Riet, in een poging haar vriendin uit de klauwen van haar inquisiteur te redden.

‘Wát zeg je? SEKS?’ riep Hilda, nu duidelijk verstaanbaar in de inmiddels doodstille salon. ‘Echte SEKS? MET ORGASME? Toe maar! Jij boft maar met jouw Gert-Jan.’

Annie was nu vuurrood.

‘En zulke praktische wensen allemaal. Waar heeft Gert-Jan jouw lamp gekocht?’

‘Bij de Hema,’ piepte Annie tegen het tafelkleed.

‘Ja, dat dacht ik al. Zo praktisch van die ramen en die appeltaart en eh… de rest. Nietwaar? Heel gul van Gert-Jan. Héél onbaatzuchtig.’

Riet vreesde dat zij nu aan de beurt was, maar gelukkig kon Hilda haar pronkzucht  niet langer inhouden. Ze haalde een piepklein, maar prachtig lampje tevoorschijn: kristal, gloeiend van prachtige, elkaar afwisselende kleuren die in het binnenste flonkerden.

‘Kijk,’ zei ze. ‘Van mijn Jacques. “Een wonderschone lamp voor mijn wonderschone meisje,” zei hij. Is het niet lief? Eén hoofdprijs in een loterij van ten minste drie ton netto, één slok uit de Fontein van de Eeuwige Jeugd (“Alsof jij dat nog nodig hebt,” zei hij erbij, de schat) en één date met een hunk naar keuze, met alles erop en eraan.’

Het bleef even stil. Alle bezoeksters van de theesalon zaten nu met rooie oortjes mee te luisteren, terwijl ze hun best deden eruit te zien alsof ze alleen maar heel contemplatief en geconcentreerd thee dronken.

Riets nieuwsgierigheid won het ten slotte.

‘Maar vindt Jacques dat dan niet erg? Is hij niet jaloers?’ vroeg ze.

‘Welnee! Het is een wens mét nescio-optie. Jacques weet zelf niet… Ach, ben je daar lieverd?’ Een keurige heer in een smetteloos kostuum was zojuist binnengekomen en had haar galant bij haar elleboog gevat.

‘Dag Jacques,’ zei Annie. In haar angel jeukte een portie gif, dat ze kwijt moest zien te raken voordat ze er zelf aan zou bezwijken. ‘Lief van je, om Hilda die derde wens cadeau te doen. Dat doen niet veel mannen je na.’

‘Derde wens?’ vroeg Jacques. ‘Geen idee. Had een beetje haast. Zat tussen twee vergaderingen. Was enorm druk bij X-Pensive Wishes4U, dus nadat de verkoper me de eerste twee wensen had uitgelegd, zei ik: “Pak maar in! Niets is te goed voor mijn meisje.” Kom, Hilda, we gaan.’ En hij loodste haar de tearoom uit. Hilda keek nog even achterom, en knipoogde veelbetekenend naar Riet en Annie, die verslagen, verbijsterd en half stikkend van woede achterbleven.

‘Fijne vriendin ben jij!’ siste Annie tegen Riet. ‘Had je je mond niet kunnen houden?’

‘Alsof dat geholpen had. Ik hoopte dat ze het zou begrijpen, maar nee hoor. Mevrouw moest zo nodig de hele tent bij mekaar gillen. Met haar “SEKS”? ‘MET ORGA…”’

‘Hou je kop!’ siste Annie. ‘Hou in vredesnaam je kop! Je bent al net zo erg als zij. Alsof die goedkope snertwensjes van jóú zo geweldig zijn. Vertel op, wat is nummer drie eigenlijk?’

‘O, dat ik mijn goede voornemen dit jaar langer volhoud dan vorig jaar,’ zei Riet, die haar hand uitstrekte naar een taartje om het op haar bordje te leggen.

‘Nou, daar heb je wat aan,’ zei Annie. ‘Hoe lang ben je vorig jaar aan de lijn geweest? Drie dagen?’

‘Veertien uur,’ zei Riet somber. ‘Toen kwam Winnifred langs met haar overgebleven appelflappen.’ Ze zuchtte.

Even bleef het stil.

‘Met een beetje geluk,’ zei Annie, die alweer een beetje begon te ontdooien, ‘gaan die rotwensen van jou helemaal niet in vervulling. Dikke kans, toch?’

‘Ik help het je hopen,’ mompelde Riet. Plotseling verstarde ze, haar vorkje met gebak halverwege tussen tafel en mond.

Annie draaide zich om naar de deur, en zag een oude dame op hun tafeltje afkomen, aan de arm van een lange, knappe, donkere man.

‘O, schat!’ riep de dame tegen Riet. ‘Ik heb toch zulk heerlijk nieuws! Ik heb eindelijk de Liefde van mijn Leven gevonden!’ Ze blikte gelukzalig omhoog in de obsidiaanzwarte ogen van haar begeleider. ‘Mag ik je voorstellen aan Roderick? Klein probleempje, klein probleempje… Joost heeft me het huis uit gegooid. Maar ik weet zeker dat Hans en jij ruimdenkender zijn, en dat wij saampjes een weekje bij jullie mogen logeren. Een weekje maar, hè? Daarna hebben we vast een knus optrekje gevonden. We kunnen niet bij Roderick intrekken, helaas. Gaat niet, lang verhaal, doet er niet toe. Kleinigheid. Maar ik zeg tegen Roderick: “Maak jij je nou maar geen zorgen, heerlijke prins van me, mijn schoondochter zal ons met open armen ontvangen. Nietwaar? Riet? Rietje? Zeg eens wat!’

Maar Rietje zei niets. Zij stond op, wankelde, greep het tafelkleed en trok het van tafel. Brekend porselein, schijfjes citroen, plenzen thee, suikerklontjes, zoetjes en taartjes stortten op de grond. Een paar lepeltjes en vorkjes stuiterden er frivool tinkelend tussen.

Het was kwart over twee.

‘Nou, dat is dan drie in één klap,’ mompelde Annie.

‘

Reacties

reacties