H’mmm, een hele bak vól emootjes!

Jullie zullen wel merken dat mijn blogs geen onnozele prullen zijn. Nee, je léért er wat van! En vandaag leer je vast heel veel, want ik vertel iets over de emo. Nee, niet de emoe. De emo. Daar had je vast nog nooit van gehoord, hè?

De emo is een soort kameleon, maar dan anders. Dat hele gedoe over kameleons is trouwens ontzettend overdreven. Weet je wel hoeveel dieren van kleur kunnen veranderen? Zelfs de huis-tuin-en-keukenschol verschiet sneller van kleur dan de gemiddelde politicus. Maar goed, we hebben het over de emo. De emo verandert niet alleen van kleur, maar ook van vorm, geur en smaak. Soms doet hij een visknabbeltje na, en dan weer een plakje ham of een stukje tonijn. Maar hij vermomt zich altijd als iets héél lekkers. Als iets waar je op dat moment net verschrikkelijk veel trek in hebt!

De meeste katers herkennen een emo niet. Ze denken dan gewoon: ha, een visknabbeltje! Of: wat een bofje, een plakje ham! En dan eten ze ‘m gauw op. Dat is niet zielig, hoor. Dat is de manier waarop de emo zich voortplant. Ik weet niet precies hoe dat werkt, maar mens heeft het me een paar keer uitgelegd, dus het zal wel zo wezen. Ik snapte er geen snars van, want ik was dan telkens net een stuk of wat emo’s aan het oppeuzelen.

Want je kunt er niet vanaf blijven! Ze zijn zó sappig, knapperig of vlezig, dat je er wel in móét bijten! Als ik emo’s tegenkom, dan neem ik niet eens de tijd om ze met mijn vingertjes op te pakken. Ik steek mijn kop gewoon midden tussen de emo’s en schrokken maar! Als ik schaamtegevoel had, zou het gênant wezen, zegt mens.

Maar goed. Je kunt een emo dus niet herkennen aan zijn uiterlijk, geur of smaak. Je ziet ze ook nooit in je bakje kruipen. Mens schudt ze als gewone knabbeltjes uit een grote zak, of ze pakt ze uit de koelkast als een gewoon plakje ham… Dus hoe weet ik nou dat het emo’s zijn?

Dat merk ik aan twee dingen.

Ten eerste weet ik het omdat ik inééns trek krijg. Ik bedoel: lig ik een beetje op een kast te snurken, pakt mens me ineens bij mijn kladden en stopt me in mijn draagmandje. Willen die stomme KG’s weer wat met me. Uitpakken of inpakken of een prik geven of mijn nagels knippen, weetikveel! Ze geven me daar meestal wat knabbeltjes om me te paaien, maar die moet ik niet. Daar tuint de Bink mooi niet in! Dat ze hun eigen knabbeltjes maar opvreten! Puh. Maar goed, dan kom ik thuis, en dan geeft mens me een bakje emo’s, en dan heb ik ineens HONGER! Dan vreet ik zó het hele bakje leeg. Dat gebeurt alleen als ik emo’s krijg: dat ik het ene moment geen trek heb, en het volgende moment barst van de honger.

En ten tweede weet ik het omdat mens het zegt. Als ik dan net met mijn kop in de emootjes ben gedoken, of een als plakje ham vermomde emo zit te verslinden, zegt ze altijd: ‘O, o, Binkie, wat ben je toch een emo-eter!’

Nou, zie je wel! Zo weet ik dus dat emo’s bestaan. En de rest was een kwestie van logisch nadenken.

Reacties

reacties